“Madde 392 - 1984 tarihli Öntasarının 323 üncü maddesinden alınan bu hüküm, yürürlükteki kanunun 342 nci maddesini karşılamaktadır. Yürürlükteki metinde bulunan ”... kabullerine mâni bulunmayan ..." deyimi yerine, maddede “... kabullerine engel olacak durumları olmayan ...” ifadesi kullanılmıştır. Bu maddeye göre, İsviçre Medenî Kanununun 355 inci maddesinde de olduğu gibi, yurda alınacak kişinin manevî ve ahlâki yönden uygun olmayan bir durumunun bulunmaması gerekir. Madde bu hususu yürürlükteki metne nazaran daha iyi ifade etmektedir."

‘Madde 323 - Madde, yürürlükteki kanunun 342. madde-sini karşılamaktadır. Yürürlükteki metinde bulunan “kabulle-rine mani bulunmayan” deyimi yerine “kabullerine engel olacak durumları olmayan” deyimi konulmuştur. Böylece kaynak İsviçre Medeni Kanununun 355.maddesinde olduğu gibi Tasarıda da yurda alınacak kişinin manevî ve ahlâkî yönden uygun olmayan bir durumunun mevcut olmaması gerektiği vurgulanmıştır.’:

“2. Kan hısımlarının aile yurduna alınması

Madde 323 - Malikin, yoksulluğu sebebiyle aile yurduna alnmaya muhtaç bulunan ve kabullerine engel olacak durumları olmayan üstsoyunu, altsoyunu ve kardeşlerini yurda kabul etmesine mahkemece karar verilebilir."

‘1) Terim ve ifade: Maddenin terimleri öteki maddelere uygun duruma getirilmiş, ifade sadeleştirilmiştir. Özellikle ke-nar başlık (soy hısımlarının yurda alınması) şeklinde, aslına uygun olarak değiştirilmiş ve maddeye, herhangi bir tereddüde engel olmak üzere, yine aslına uygun olarak (soy hısmı) kelimesi eklenmiştir. Böylece dünür hısımları (yani sıhrî hısımlar) yurda alınmayı isteme hakkına sahip olmayıp bu hakkın sadece kan hısımlarına mahsus olduğu gösterilmiştir.

2) Biçim değişikliği, yoktur. Madde yürürlükte bulunan metinde olduğu gibi bir tek fıkra halindedir.

3) Hüküm değişikliği, yoktur.’:

“2. Soy hısımlarının aile yurduna alınması.

Madde 342 - Malîk, yoksulluğu sebebiyle yurda alınmağa muhtaç bulunan ve kabullerine engel olacak bir durumları olmayan kendi üst ve alt soyunu ve kardeşlerini yurda kabul etmeğe mahkemece zorunlu kılınabilir.“